Hallo allemaal!
Wat fijn dat je de tijd hebt genomen om mijn eerste blog te lezen. Vanaf deze plek zal ik, Ronald, jullie op de hoogte houden van mijn vorderingen in de kickbokswereld.
Wie ben ik?
Mijn naam is Ronald, een 39-jarige vader van drie kinderen en woonachtig in Marsdijk. Van beroep ben ik tekstschrijver voor een grote webshop in bouwmaterieel. Inderdaad, een zittend beroep dus. Jarenlang had ik een actief beroep in het magazijn, en had dan ook altijd een vrij slank postuur. Maar ja, toen ik ruim zeven jaar geleden werd gevraagd voor mijn huidige functie, kon ik dit natuurlijk niet laten liggen. Een zittend beroep, in combinatie met het feit dat ik de dertig inmiddels was gepasseerd, maakte dat ik al vrij snel een buikje kreeg. Bovendien was de enige sport waar ik actief mee bezig was, op de bank zittend voetbal kijken op de tv. Uiteraard met een biertje erbij.
De eerste kennismaking met kickboksen
Een jaar geleden las ik in het wijkkrantje van de wijk Marsdijk een oproepje van Michel. Hij was zojuist een kickboksgroepje begonnen in De Dissel en zocht kinderen om bij hem te komen trainen. Hierop besloten mijn vrouw en ik mijn oudste zoon Tyler naar kickboksen te sturen. En waar zoonlief in het begin nog niet echt enthousiast was, maakte hij toch al snel goede vorderingen. Sinds enkele maanden is hij dan ook helemaal opgebloeid en hijst hij zich graag tweemaal per week in zijn kickboksuitrusting om zijn frustraties van zich af te stoten en trappen.
Van couch potato naar sportman
Omdat mijn conditie achteruitholde – de kilo’s vlogen eraan, ik kreeg een behoorlijke bierbuik, mijn astma begon weer op te spelen, etc. – wist ik dat het zo niet langer kon doorgaan. Twee jaar geleden besloot ik dan ook eens te gaan hardlopen, maar hier was ik na drie maanden alweer klaar mee. Ik was dus toe aan een nieuwe uitdaging.
Op mijn 39ste verjaardag kreeg ik van mijn vrouw ineens een bijzonder cadeau. Ze had voor mij een paar goede kickbokshandschoenen gekocht, compleet met binnenhandschoen. Ik stond perplex. “Zo, nu kun jij net als je zoon naar kickboksen toe“, voegde vrouwlief eraan toe. Het cadeau was eigenlijk als geintje bedoeld, maar ik besloot het sportief op te vatten. De actie van mijn echtgenote bleek goed te zijn voorbereid. Ze had het al stiekem aan Michel voorgelegd, de schat.
Omdat ik die maandag jarig was, besloot ik de dag erop al de eerste training mee te maken. Ik trok mijn sportbroekje en sportshirt aan en ging op weg naar De Dissel. Een sportman was geboren.
De eerste training was een succes
Eenmaal in de geïmproviseerde dojo in de oude bibliotheek aangekomen, werd ik al enthousiast welkom geheten door twee mede-kickboksers. Door de warme begroeting had ik er al direct zin in. Ik kwam dan ook terecht in een warm bad.
Uiteraard begon de les met de verplichte opwarmronde. Een paar rondjes hardlopen, dan weer al lopend de knieën heffen tot je neus, dan weer rennend de hakken tegen de billen stoten. Ik kwam er helaas al snel achter dat ik zo stijf was als een plank. “Dit wordt niks“, dacht ik nog.
En eindelijk was ik klaar om de eerste kickbokstechnieken aan te leren. Op een heel rustige manier legde Michel mij uit hoe ik moest stoten. Eerst met mijn rechterarm, en dan weer met de linker. Vervolgens werd er geoefende met zowel linkse als rechtse hoeken. Ook werd er nog een aantal ‘low kicks’ uitgedeeld.
De tijd op die eerste trainingsdag vloog om. Na een uur en een kwartier zat het er dan ook alweer op. Ik was goed kapot! Maar Michel bleek gelukkig niet ontevreden, dus moe maar voldaan keerde ik weer huiswaarts. Na een lekker warm bad viel ik uitgeput in slaap.
De tweede week bleek nog zwaarder
De week erop besloot ik zelfs om De Dissel tweemaal met een bezoekje te vereren. En dat was best wel pittig, twee keer per week. Deze week werd er voornamelijk op de bokszak getraind. Hierbij draaide het vooral om de snelheid, nog niet om de techniek. En dat was behoorlijk zwaar, zeker voor een astmapatiënt met werkelijk nul conditie.
Desondanks hield ik moedig stand. Sterker nog: na slechts een paar trainingen merkte ik al dat het zijn vruchten begon af te werpen. Mijn conditie is al iets verbeterd, ik heb mijn emoties wat beter onder controle – als ADHD’er valt dat niet altijd mee – en ik val zelfs af! In een maand tijd al meer dan drie kilo afgevallen, een hele prestatie.
Ik ben om: kickboksen is het helemaal voor mij. Van bankhanger naar actief kickbokser, niets is veranderlijker dan een mens!
Ik hoop dat ook anderen mijn voorbeeld zullen volgen. Dus hopelijk tot ziens!
Groetjes,
Ronald
